Devrimci
Çözüm
Kültür ve Sanat Bürosu
BEN, ULRİKE, BAĞIRIYORUM...
Adı: Ulrike. Soyadı: Meinhof.
Cinsiyeti: Kadın. Yaşı: 41. Evet, evlendim. Sezeryan doğumlu iki çocuğum var.
Evet, eşimden boşandım. Mesleği: Gazeteci. Milliyeti: Alman.
Bundan sonra 4 yıl boyunca modern bir devletin, modern bir cezaevine kapatıldım.
Suç? Özel mülkiyete ve bunun korunmağı için yaptırılan ve yasalara ve sonuçta
her şeyin mülkiyet hakkını sınırsızca genişleterek, patron haklannın gerçekleştirilmesine
karşı saldırıda bulunmak. Her şeyin: Beynimizin, düşüncelerimizin, sözcüklerimizin,
tavırlanmızın, duygularımızın, işlerimiz ve aşklarımızın, kısacası tüm yaşamımızın.
Hukuk Devletinin patronları, bu nedenle beni yok etmeye karar verdiniz. Kutsal
yasalarınıza boyun eğildiği sürece yasalarınız herkesi için eşittir. Kadının
özgürlük ve eşitliğim en üst düzeylere eriştirdiniz; gerçekten bir kadın olarak
beni bir erkek gibi cezalandırdınız. Size teşekkür ederim. Beni cezaevinden
daha berbat bir yere koyarak ödüllendirdiniz. Morgdan da soğuk ve aseptik
bir yerde ve "duyu organlarımdan yoksun bırakarak" beni işkencelerin en büyüğüne
tuttunuz. Deyim yerindeyse yani, beni sessiz bir hücreye gömmüş oldunuz. Beyaz
bir sessizlik, beyaz bir hücre, beyaz duvarlar, beyaz döşemeler, kapının sır
işlemesi bile beyaz, masa, sandalye ve yatak, tuvaletten bahsetmek yersiz
zaten. Neon lambası beyaz, hep yanık duruyor: Gece gündüz. Gece hangisi, gündüz
hangisi peki? Nasıl bilebilirim? Pencerenin arasmdan sürekli olarak beyaz
bir ışık sızıyor. Sahte bir ışık, pencere gibi sahte, beni beyaza boyayarak
buraya kapattığınız zaman gibi sahte. Sessizlik. Dışarının sessizliği, ne
de bir ses, ne bir gürültü, ne bir insan sesi. Ne koridordan geçip giden işitiliyor,
ne de açılıp kapanan kapılar. Hiçbir şey!
Tümü sessiz ve beyaz. Beynimin içi sessiz ve tavan gibi beyaz.
Sesim beyaz çıkacak, konuşmayı denersem.
Beyaz tükürüğüm ağzımın kenarında bir burukluk bırakıyor. Gözlerimin içi,
midem, boş atan damarım sessiz ve beyaz.
Bir akvaryumda yelpaze yüzgeçlerim kaybetmiş, sessizlikte batmamaya çalışan
bir Japon balığı gibi çekingenim. Sürekli olarak kusma duygusu hissediyorum.
Beynim, odaya süzülen ışığın boşluğunda kafatasımdan kopuyor. Çamaşır makinesindeki
deterjan köpükleri gibi yükselen tozların hepsi üzerimde: Onları temizliyorum,
yanyana diziyorum... Yeniden üzerime yapışıyorlar... Yoo, hayır! Hayır! Onları
durdurmalıyım. Beni delirtmeyi başaramayacaksınız... Düşünmeliyim! Düşünmek!
İşte düşünüyorum.. Sizi düşünüyorum. Bana bu işkenceyi yapan sizleri düşünüyorum:
Sizi, bu akvaryumun kristal camına burnunuzu ezerek dayamış ve beni hapsetmiş
olmanın ilginçiliğini izlerken görüyorum. Gösteriye bayılıyorsunuz... Direnç
göstermemden korkuyorsunuz... Benim gibi olan diğerleri ve yoldaşlarım tasarladığınız
güzel dünyayı bozmanın arayışında olduğundan korkuyorsunuz.
Gözalıcı renklere boyadığınız çürümüş ve grileşmiş dünyanızdan dışlayıp,
tüm renkleri yasakladınız bana, ne grotesk!
insanlar hiçbir şeyin farkına varmadan tüm renkleri tüketsin diye zorladınız
onları: Ahududu şurubunu çiğ kırmızıya boyadınız, kanser yaptığı kimin umurundaydı,
aperatifleri yaldızlı portakal rengine. Zümrüt yeşili, krom sarışı yağlar
ve reçellerin zehirli renklerim çocukların midelerine indirdiniz.
Delirmiş palyaçolar gibi boyadınız kadınlarınızı bile... Yanaklara pespembe,
gözkapaklarına Cezair moru ve menekşe mavişi, dudaklara zencefil kırmızısı
ve karnavalın tüm renklerinde tırnak cilaları: Altın, gümüş, yeşil, turuncu
hatta kobalt mavisi bile...
Ve beni beyaza zorlayın, çünkü beynim bir sürü renkli kağıtlar arasında
paramparça oldu: Korkunuzun lunapark ve karnavallarının renkli kağıtları.
Evet, çok güvenli görünüyorsunuz ama kocaman bir korku sizi delirtmeye ve
katılaştırmaya yetiyor. Bu nedenle her yeri saran renkli neon ışıklarına gereksinim
duyuyorsunuz. Ve vitrinler ve sesler ve gürültüler ve radyo ve büyük ses dalgaları
her yerde, açık, büyük mağazalarınızda, evlerinizde, arabalarınızda, kafebarlarda,
aşk yaparken yatağınızda bile.
Sessizliğin korkunçluğuna ise beni mecbur edin... Çünkü siz terörün starısınız
tek başmıza ve beyninizle... Çünkü sizin dünyanızın dünyaların en iyisi olmadığına
dair korkunç şüpheleriniz var... Ama daha da beteri: En çöle dönmüş, en kurumuşu.
Beni bu akvaryuma kapatmanızın tek nedeni var... Hayır, sizin yaşamınızı
onaylamıyorum. Hayır, sizin şeffaf giysili kadınlarınızdan biri olmak istemiyorum.
Cumartesi gecesi, bir restorandaki masamzda çeşitli yabancı menlilerle ve
budala ama bağıran müzikle küçük gülücükler, aptal tebessümlerle baştan çıkartan
bir kadın olarak sunulmayı istemiyorum. Ve o mahzun ve göz süzen ve bazen
deli, öngörüsüz ve aptal ve çocuksu ve ana ve orospu ve aniden sizin hiç eksik
etmediğiniz banal bir fıkraya kibarca gülümsemeye kendimi zorlayan biri olmamalıyım.
Ah, işte hafif bir hışırtı: Kapı açılıyor, bir gardiyan görünüyor. Ve bana
sanki saydammışım ve burada yokmuşum gibi bakıyor. Hiçbir şey söylemiyor,
ama elinde öğlen yemeği için getirdiği bir tabak var. Masanın üzerine bırakıp
gidiyor. Kilitliyor. Yeniden sessizlik.
Yemek için ne getirdiler? Hamburger. Bir bardak greyfurt suyu. Haşlanmış
sebze, bir elma. Aklıma intihar düşüncesi takılır diye endişelendikleri anlaşılıyor.
Gerçekten kağıt tabak, kağıt bardak. Bıçak yok, çatal yok. Sadece jiklet gibi
yumuşak plastik kaşık var. Kendi kendimi yok etmeme razı değiller. Bu onlara
ait bir karar olacak. Zamanı geldiğinde kendimi yok etmem için emirler verilecek
ve o andan sonra bu hücrenin penceresindeki engel buruşuk bir çarşafın ve
bir kayışın aşılabileceği kadar kaldırılacak ve kendimi asmam için bana yardımcı
olacaklar... Hatta çok fazla yardımcı olacaklar. Temiz bir iş... Beni öldürmeye
hazırlanan sosyal demokrasimiz gibi tertemiz... iyi bir emir bu.
Kimse tek bir çığlığımı, iniltimi duymayacak... Bu temiz ulusun mutlu insanlarım
huzurlu uykularında rahatsız etmemek için herşey sessizlik içinde gayet tedbirli
olacak... Emir verin. Uyuyun, uyuyun Almanyamın ve hatta Avrupanın şaşkın
ve semiz halkı, öngörülü halk, sakince uyuyun, ölüler gibi! Çığlığım sizi
uyandırmayacak... Mezarlıkta yatanlar da uyanmayacaklar. Öfke ve nefret, büyük
geminizin makine dairesinde terden geberenlerde birleşecek biliyorum: Türk,
İspanyol, italyan. Yunan, Arap göçmenler ve tüm Avrupanın düzülmüşler!, düzülmemişleri,
tüm kadınlar, ezildiğinin aşağılandığının, sömürüldüğünün bilincinde olan
tüm kadınlar neden burada olduğumu ve neden bu devletin beni öldürmeye karar
verdiğim anlayacaklar...
Tıpkı cadılar zamanındaki bir cadı gibi... iktidar için bugün de cadılar
zamanı sürmektedir. Cadılar tezgahlarla, makinelerle, mengenelerle, zincirlerle,
gürültülerle, patırtılarla, tiz çığlıklarla birlikte olmak zorundadır. Plafff...
tritritritriii... vroommm hahaha! Tritritri, vrommvroomm... Mengene! Frufrufrufrufluuutttss...
Pres! Paat! Matkap! Frufrufrufru... motor! Popopopo... kazanlar! Ploffploffploff...
Gürültü, curcuna, çığlık ne güzel! Ah, ah bu patronları siz yarattınız,
kazancınız için... ve bende bundan yararlandım.
Sessizlik yeter artık! Kendi kendime gürültü yapacağım: Mengene: Frufrufru...
Pres: Paat, paat... matkap frufrufru... kazanlar: ploffploffploff...
Gaz, gaz çıkıyor! Öksür: Öhö öhö öhöö!
Zincir: Ritmik zamanlamayla, ritmik olarak ilerle, vrınnn vroonngtraktrak
tatata tatata fırrfırr-rfırrr...
Yeter, yeter! Makineler dursun, susun!.. Sessizlik ne kadar güzel, bana
bu sessizliği sağladığınız için teşekkür ederim, gardiyanlar... kesinlikle...
Ah, nasıl tadım çıkarıyorum, zevk alıyorum... Dinleyin, ne tatlı, huzur verici...
Ben cennetteyim... Gardiyanlar, yargıçlar, politikacılar umrumda bile değilsiniz...
Asla beni delirtemeyeceksiniz, beni sağlam öldüreceksiniz... Mükemmel bir
ruh ve beyinle... Böylece herkes katillerin devleti ve katillerin hükümeti
olduğunuzu anlayacak, emin olacaklar.
Şimdiden cesedim! kaçırıp saklamanızı, kapıyı avukatlarıma engellemenizi
görür gibiyim... Hayır, Uirike Meinhofu göremezsiniz. Evet, kendini astı.
Hayır, otopsiyi izleyemezsiniz. Hiçkim-se. Sadece hükümetimizin bilirkişisi,
o da zaten kararım verdi. Meinhof kendini astı. Ama boynunda boğulma izleri
yok... Boynunda hiçbir morarma lekesi yok... Buna karşılık tüm vücudu çürük
içinde... Öteye gidin, donun, bakmayın! Fotoğraf çekmek yasaktır, bilirkişi
tutanağından bir şey sormak yasaktır. Cesedimi incelemek yasaktır. YASAK.
Düşünmek yasak, tahmin etmek, konuşmak, yazmak yasak, hepsi yasak! Evet hepsi
yasak! Ama kendi aptallığınızı, her katile özgü bu klasik aptalığınızı, kahkahalarınızı
yasaklayamazsınız.
Cesedim bir dağ gibi ağır... Yüzbin ve yüzbin, ve yüzbinlerce kadın kolu
bu kocaman dağı kaldırıp omuzlarına alırken sizin yerinizi sarsacak müthiş
bir kahkaha atacaklar.
Bilimin yönlendiriciliğinde devrimci kültür-sanat, sosyalizmi yeniden umut olarak yeşertip güçlendirecektir.
KÜLTÜR-SANAT SERVİSİ
