07.08.2002 - Hamburger Vorbereitungskreis
onordelijk actiekamp
Hamburg 16 - 22 augustus 2002
Het wegbreken van individuele vrijheidsrechten, die je voor vanzelfsprekend had aangenomen, het afbreken van de sociale voorzieningen, het opbouwen van repressieve staatsorganen, een drang tot steeds hogere productiviteit op alle maatschappelijke vlakken, het project Fort Europa, militaristisch conflicten oplossen, kortom: een maatschappij, waarin het de regel dreigt te worden de »anderen«, of het nu om vluchtelingen, werkelozen of junks gaat, van wat dan ook uit te sluiten: wij zijn niet van plan deze rotzooi te accepteren! Niemand heeft het recht de wereld met kleinzielige bekrompenheid en ordelievend geweld te verpesten!
We ontmoeten elkaar medio augustus op het actiekamp in Hamburg om de oude en nieuwe mannen en vrouwen aan de tand te voelen en hen ervan langs te geven. Iedereen, die protesteert tegen deze toestanden, roepen we op om aan dit actiekamp deel te nemen. Zoals al bij de no bordercamps van de afgelopen jaren het geval was, willen we dit camp tot een testveld voor nieuwe vormen van aktie en analyse maken. Hamburg is daarvoor bijzonder geschikt, omdat hier op het moment ontwikkelingen plaatsvinden, die voor andere steden en regio?s een voorbeeldfunctie hebben. Het optreden naar buiten is voor ons daarbij net zo belangrijk als de »binnenprocessen«: het land-in-zicht-actiekamp is ook te begrijpen als een poging tot oppositionele maatschappijvorming te komen. Het camp biedt veel ruimte de actuele maatschappelijke tendensen in Hamburg, in Europa, wereldwijd te onderzoeken en met betrekking tot de volgende vragen theoretisch en praktisch actief te worden:
Het is een verwonderlijke kijk op de dingen, die om ons heen veel aanhang vindt. Dit houdt in, dat de wereld eenvoudig is en in een eenvoudige wereld zijn alléén maar de "goeden en de slechten", "binnen en buiten", "wij en de anderen", "de nuttigen en de stoorders". Dit betekent, dat er eenvoudige oplossingen zijn: "de slechten" moeten worden weggemaakt, het buiten dient te worden buitengesloten, "de anderen" aan zichzelf overlaten, "de stoorders" verjagen. Dit houdt ook eenvoudige en heldere posities in: wie aan braakmiddel sterft, had wel iets te verbergen; wie niet rijk wil worden, moet zich over tekortkomende ondersteuning niet verbazen; wie niet daarvoor is, is ertegen. Dit wordt niet kwaad bedoeld, maar het gaat niet anders. Mensen met deze kijk op de dingen voelen zich bedreigd, voelen zich bedrogen; zijn van goede wil, maar alles is teveel. Het buiten bevalt niet.
Niemand heeft het recht te gehoorzamen (Hannah Arendt)
"Bedelaars, honden, afval" kopte het Hamburger Abendblatt (3) al een dag na de verkiezingsoverwinning van Ronald Barnabas Schill (4). Beter kon de autoritaire formatie niet duidelijker worden gemaakt - orde moet er zijn! Golden armen en daklozen in de BRD nog als een slachtoffer, dat door de maatschappij geïntegreerd moest worden (ook daarin komt de dwang tot uitdrukking) lijkt het onder Schill opportuun mensen met afval in één ademtocht te noemen en als een afvalprobleem te behandelen. Als maatschappelijke subjecten met eigen rechten nemen bepaalde groepen in de zich autoritair formerende maatschappij geen plaats meer in. Het feit, dat hun belangen tegen die van anderen gemeenschappelijk zouden moeten worden doorgezet, verdwijnt meer en meer in de maatschappijvoorstelling van de bevolkingsmeerderheid. Tegenstellingen worden als een bedreiging, als een veiligheidsprobleem gezien, waar de staatsrepressie wordt ingezet.
Aan de kiezers van Schill en consorten: natuurlijk hebben jullie recht op een goed leven! Maar jullie hebben geen recht om jullie angsten voor veranderingen tot maatstaf voor iedereen in de wereld te maken. Ronald Schill, Silvio Berlusconi, Pim Fortuyn, Jörg Haider, Jean-Marie le Pen en Anders Fogh Rasmussen, er is nauwelijks een Europees land, waar rechtspopulisme geen spectaculaire verkiezingsoverwinning heeft gehad. Hoewel deze partijen verschillend zijn, hebben ze alle gemeenschappelijk, dat ze zich om een charismatische leider scharen. Ze zien zich als anti- en protestpartij, in tegenstelling tot het naoorlogse partijenestablishment, dat ze door het verwijt vriendjespolitiek in diskrediet brengen. Door een overdreven veiligheid-en ordepolemiek wordt nauwelijks een politieke lijn duidelijk. Deze partijen lijken eerder een verzamelbak van angsten en ressentimenten, die zich uiten in zuiveringsfantasieën jegens mensen, afval of het stuifmeel in de lucht. Tot voor kort werden deze behoeftes door de rechtse randen van de volkspartijen en de extreemrechtse protestpartijen (DVU, Rep (5)) opgevangen. Rechtspopulistische partijen zetten zich af van laatstgenoemde daar ze niet nationaal (wie nuttig is, mag blijven) maar doorgaans neoliberaal zijn en de afbraak van de sociale voorzieningen radicaal voortzetten. Antifascistische politiek, die zich richt tegen de nationale protestpartijen, faalt tot nu toe bij deze rechtspopulistische partijen. Ook ophelderingspogingen, die een beroep deden op het naoorlogse partijenarrangement, werken niet bij deze partijen. En wie moet worden aangevallen, als Schill en consorten toch alleen maar een kapstokfunctie hebben.
"Binnenlandse veiligheid en recht en orde voor het Duitse vaderland", dit zou een actuele versie van de eerste strofe van het zogenaamde volkslied kunnen zijn. En alsof ze de verandering zouden willen vooruitlopen, overtreffen ze nog de laatste provinciestadjes in het opstellen van burgerverdediging en het plaatsen van videocamera's in het openbaar. Veiligheidsvriendschappen worden gesmeed, het verklikken viert hoogtij en wat vandaag nog een grap is ("dit openbare toilet wordt voor u uit hygiënische redenen videobewaakt"), is meestal morgen al door de realiteit ingehaald. Veiligheid kan nooit worden bereikt. Het is een politiek veld van self-fullfilling prophecies, waarin de bereidheid te handelen steeds opnieuw kan worden beweerd. En inderdaad lijkt de veiligheidsspiraal zich onophoudelijk te versnellen. Wat brengt mensen ertoe zich permanent te laten bewaken? Welke angsten bewegen mensen ertoe hun individuele rechten zo enorm te laten beperken, zodat de daarvoor noodzakelijke veiligheidsmaatregelen niet in één maar in twee pakketten moesten worden gepropt (6). In hoeverre is er überhaupt nog bewustzijn voor individuele vrijheidsrechten? Wat moeten we doen, als mensen op de opmerking u wordt door videos bewaakt reageren met »dat is ook goed zo«? Wat moeten we doen als in het kader van acties in de binnenstad overdreven veiligheidscontroles plaatsvinden en de meeste dat zich laten gevallen. We hebben nieuwe actievormen nodig!
In het voorjaar 2001 nam voor de zoveelste keer het aantal krantenberichten over de Hamburgse drugsscene toe. Spoedig volgden bijna dagelijks beelden van Afrikanen, die met een tot meerdere agenten op zich op de grond lagen. De eerst nog diffuus op veiligheid en orde gerichte tirades van rechter "Genadeloos" Schill vonden in de racistisch gemarkeerde "daders" snel een doel, dat kon worden gebruikt. Toen de roodgroene senaat zag dat hun einde in zicht was, hebben ze, in aanwezigheid van geselecteerde persvertegenwoordigers, een schip, waar alleen maar vluchtelingen wonen, door meerdere honderd ambtenaren laten bestormen om hun bereidheid te handelen te bewijzen. Doch zelfs deze aanval op vluchtelingen was, gezien de geëscaleerde racistische stemming in Hamburg, niet voldoende om »de kiezer« ervan te overtuigen. De senator van binnenlandse zaken werd vervangen en een gecombineerde aanval door de instanties voor binnenlandse en sociale zaken en de vreemdelingendienst werd tegen Afrikanen in Hamburg in gang gezet. Een deel van dit »veiligheidsconcept« was het invoeren van braakmiddel in de nazomer van 2001 onder de roodgroene senaat. Dat Achidi John eerst in december door deze folter werd vermoord, is puur toeval en daarvan zijn de akteuren zich ook bewust: Roger Kusch (senator van justitie) kon na de moord zonder tegenspraak zeggen »we wisten toch allemaal dat zoiets kan gebeuren«. Een korte blik op de lezerbrieven maakt duidelijk, dat ook de bevolking zich van deze moord door folter bewust was - ze stond gesloten achter het gekozen burgerblok. Maar met het burgerblok (FDP-CDU-Schill) neemt de autoritaire formatie niet alleen racistische vormen aan. Terwijl in het sociale bereik talloze banen in de vrouwen-, verslavingszorg- en sociale straatwerkprojecten worden geschrapt (www.slechterstreich.de), gunt Hamburg het zich de grootste gevangenis in de republiek te bouwen, net zoals het aannemen van 700 politieagenten en het herinvoeren van gesloten tehuizen. De boodschap is duidelijk: veiligheid en orde i.p.v. solidariteit zijn de nieuwe idealen van de hanzeatische maatschappij.
STOP DE INZET VAN BRAAKMIDDEL!
We willen samen met diegenen, die zich als deel van de boven beschreven strijd zien, onze ervaringen, analyses en de daaruit voortvloeiende politiek uitwisselen. Het kamp in Hamburg zal genoeg tijd en ruimte bieden de ervaringen niet alleen uit te wisselen, maar ook het gehoorde te toetsen, het geheel of gedeeltelijk falen van acties en politiek te beoordelen, zodat nieuwe perspectieven kunnen worden ontwikkeld.
Laten we ons geen illusies maken - er zijn genoeg redenen voor berechtigde
zelfkritiek:
Komt de eis met de werkelijkheid overeen? Waar zitten we onszelf in de weg?
Hoe zit het met onze ressentimenten tegenover burgers, tegenover reformisten?
Wat ontbreekt voor nieuwe praktische aanzetten? Hoe kan bevrijding vandaag
de dag praktisch worden? En hoe willen we eigenlijk zelf leven? Het rustige
eenvoudige leven. De luxe van mooie artikelen. De nachtelijke uitspattingen. De
schoonheid van warme motregen. De prikkel van de adrenalineproductie tijdens
het dansen. De bewustzijnsverhogende werking van de drugs discussie. De kick
bij de ingecalculeerde confrontatie met de macht en hun idioten. De waarheid
in het goede als in het slechte. Rommelt in jullie actiekisten. Breng
verslag uit welke acties tot nu toe bij de bevolking te pletter zijn geslagen (en
hoe jullie dat verklaren) en ook welke, die iets hebben bereikt, of die de
door jullie gewenste maatschappijvoorstelling een stuk dichterbij hebben
gebracht. Bijzonders gevraagd zijn natuurlijk de nieuwste analyses en praktijken,
die misschien in Hamburg hun oorsprong vinden en de ogen van andere activisten
laten schitteren.
In plaats van deze wereld te bewaken, te zuiveren en te verbieden, willen we haar door elkaar schudden. We gaan de populisten en hun aanhangers zo duizelig maken, dat ze niet meer weten wat binnen en buiten is. We zullen wat te lachen hebben.
* Het land-in-zicht-actiekamp vindt van 16 tot en met 22 augustus plaats in Hamburg * In de reeks antiracistisch kamperen is Hamburg het afsluitende kamp na het 5e antiracistische bordercamp in Jena (12 t/m 19-7) en het no border camp in Straatsburg (19 t/m 28-7) * Ongeveer 2 weken voor het kamp kun je ons bereiken via het telefoonnummer 0049-(0)40-39 90 69 83 of via een mailtje aan kontakt_lis@nadir.org * meer informatie vind je op het internet: www.nadir.org/landinsicht * meenemen kunnen jullie kampeerbenodigdheden, veel uithoudingsvermogen en veel zin om deel te nemen aan acties, discussies en strijd, en een kampeerbijdrage van 20 Euro
vijf fantastische dagen lang in hamburg tegen de autoritaire formatie onordelijk kamperen!